"Om te beginnen was het de eerste hap tomatensalade die ons terugbracht naar de zomers van onze kinderjaren. Met groenten die zojuist uit de eigen tuin werden geoogst.

Een smaak die net zo moeilijk te vinden is als geruite tafelkleden en de dikke schaduw onder het prieel met uitzicht op de zee.

Mevrouw Elefthería is de eigenaar van de taverne Omónoia in Drakeí, het meest afgelegen dorp van West-Samos.

Toen we haar vertelden ons na de lunch geen tsípouro te brengen omdat we nog een lange weg terug te gaan hadden, zei ze: 'Hé, ben je daarom van streek? Wij hebben bedden! Ik zal schone lakens voor je neerleggen zodat je kunt slapen. En als je wakker wordt met een goed gevoel, ga dan weg.'

We waren klanten en we waren net aan tafel gaan zitten. Maar mevrouw Elefthería behandelde ons als een tante die haar neefjes na een lange tijd weer zag.

Er waren nog meer tedere momenten op het eiland, uit een ander tijdperk. In de zeer populaire badplaats Psilí Ámmos. Daar zaten in de schemering een groep oude vrouwen in gestreepte gewaden op de rotsen.

Nadat de hordes toeristen waren vertrokken en het strand was verlaten was het of we keken naar een oerchoreografie. De vrouwen gingen ritueel één voor één kniediep het water in om af te koelen. Het vakantie-Griekenland van 1980 flitste voor ons voorbij."

Tekst: Margarita Pournara. Bron: eKathimerinite.